Pono odszedł, ale jego wersy zostały – i wciąż wybrzmiewają tak samo mocno.
Nie potrzebował krzyku ani kontrowersji, żeby jego słowa zostały zapamiętane. Dziś, gdy wspominamy go jako jednego z najbardziej autentycznych głosów warszawskiego rapu, wracamy do tych linijek, które przetrwały czas.
1. „To co po mnie zostanie, to te słowa, nieśmiertelna nawijka ZIP-składowa…”
To jeden z najczęściej powtarzanych dziś wersów. Refren-klucz: Pono mówi, że jego spuścizną są słowa, a nie trofea. Odwołanie do ZIP Składu jako kolektywu i wspólnego dziedzictwa. To wers, który podsumowuje cały jego etos.
2. „Pomyśl co byś zrobił gdybyś znowu się narodził…”
Otwarcie zwrotki działa jak pytanie retoryczne, które zostaje w głowie słuchacza. Puenta jednak nie sprowadza się do żalu nad tym, co minęło — Pono przypomina, że „co się stało, to się nie odstanie”. Zamiast rozpamiętywać przeszłość, trzeba iść naprzód i wyciągać wnioski ze swoich błędów.
3. „To jest mój manifest — tak to widzę, ściśle mówię co myślę”
Wers, który jednocześnie stanowi definicję twórczości Pona. „Manifest” to mocny, bezpośredni utwór nawiązujący do korzeni hip-hopu — gatunku, który zawsze był głosem ulicy i odbiciem społecznych nastrojów. Pono przypomina, że rap ma mówić prawdę, nawet jeśli jest niewygodna. W czasach, gdy polską scenę zalała fala lekkich numerów, on nie owija w bawełnę. Z brutalną szczerością opisuje codzienność zwykłego człowieka — pełną frustracji, nierówności i poczucia bezsilności wobec systemu.
4. „Ja mam swoje wyobrażenia na temat świata. Ja mam swoje podejście chcecie miejcie mnie za wariata”
Pono po raz kolejny udowadnia, że jest bezkompromisowy i mówi to, co myśli — bez filtrów i kalkulacji. Od zawsze szedł własną drogą, wierny swoim zasadom i przekonaniom. Nigdy nie próbował się dopasować ani przypodobać — i właśnie ta konsekwencja sprawiła, że jego głos pozostał autentyczny aż do końca.
5. „Gdyby dało się ciśnienie zmierzyć. Naukowcy mogliby w to nie uwierzyć”
Te wersy to już klasyka. Choć brzmienie „Bez ciśnień” jest lekkie, pełne chillowego vibe’u i miejskiego luzu, sam utwór dotyka jednego z najważniejszych tematów współczesności — presji codziennego życia. Zipera, a w szczególności Pono, pokazują tu, że tempo świata potrafi przytłoczyć, ale odpowiedzią nie jest ucieczka ani bunt — tylko świadomy dystans.
Każdy z tych wersów to nie tylko fragment piosenki, ale mały kawałek życiowej filozofii Pona. Od pierwszej linijki, w której zapowiada, że po nim zostaną słowa – aż po wers o ciśnieniu, które trudno byłoby zmierzyć – widać artystę świadomego, prawdziwego i bezkompromisowego.
Pono nie grał pod publikę. Mówił, jak widzi świat, nie bojąc się brzmieć inaczej, czasem surowo, czasem z dystansem, ale zawsze z autentycznością, której dziś tak bardzo brakuje. Jego teksty to obserwacje, emocje i refleksje człowieka, który zostawił po sobie coś więcej niż muzykę — zostawił sposób myślenia.
